NAC-Telstar 1-0

Het moet er een keer van komen. Een overwinning met daarbij een enorme kanttekening. Laten we er eens over nadenken hoe we dit kunnen formulieren.

NAC en de supporters hunkeren naar een overwinning, liefst eentje die spraakmakend zou moeten zijn. Een 7-klapper of zoiets dergelijks. Op papier stond er gewoon een sterk elftal tegen Telstar. Zorgen om de conditie of om voetballend inzicht waren er wel. Wat is het verschil met de clubs die boven ons staan? Eigenlijk helemaal niets. Ligt het dan aan het spel? Ja, daar kan je een visie op hebben.

NAC nam de eerste helft de onderschatting wel heel erg serieus. Vele kansen kreeg Telstar maar bleven gelukkig onbenut. Het tikkie takkie van NAC daar maak je geen doelpunten mee. We hebben heel veel snelheid in het elftal, waarom daar geen gebruik van maken? De eerste helft zit er al weer op.

De tweede helft zou wat sprankelender moeten worden. Ook deze keer bleef NAC wel degelijk spelen maar zelden kwam daar een kans uit. De kopbal van Sydney had er eigenlijk wel in gemogen. Een driepunter was gewoon noodzakelijk om aan te blijven haken bij de rest. Druk zetten geeft niet altijd het juiste voordeel wat winst betreft. Deze wedstrijd zou het moment van iemand worden, zo zag het er naar uit. En dat zou ook zo blijken. De invallers maakte het verschil bleek achteraf. Azzagari deed ook tikkie takkie en speelde Mashart in de voet met een steekballetje. En wat deed Mashart ? Koel en volwassen wipte hij de bal over de keeper van Telstar. Mooi doelpunt en zo gegund aan deze sympathieke verdediger. Het was nog wel even billen samenknijpen. Zeker toen de meegekomen keeper met een kopbal de bovenlat raakte. Een moeizame overwinning maar we hadden het nodig. Dan maar winnen met wat minder voetbal tot we weer op ons niveau zijn.